آسمان دانه ی رحمت به زمین می بارد
خاک از این بوسه ی نمناک به خود می بالد
رخت بی رنگ مه از جانب خود دوخته خاک
تارها شاخ درخت، پود ها شبنم پاک
آسمان لنگر خود را به زمین دوخته باز
نه یکی بلکه دو صد شاخ ور رو به فراز
شاخه در شاخه زدند سقف، درختان بلند
برگ در برگ تنید، طره ی گیسوی کمند
موج جنگل دگر از کوهه ی دریا کم نیست
رهروان را به دل از غوطه ی دریا غم نیست
دمید وعده ی عشق از صدای خش خش برگ
ی ,دوخته ,شاخ ,زمین ,دریا ,خش ,را به ,به زمین ,ی دریا ,تنید، طره ,برگ تنید،
درباره این سایت