آسمان دانه ی رحمت به زمین می بارد

خاک از این بوسه ی نمناک به خود می بالد

رخت بی رنگ مه از جانب خود دوخته خاک

تارها شاخ درخت، پود ها شبنم پاک

آسمان لنگر خود را به زمین دوخته باز

نه یکی بلکه دو صد شاخ ور رو به فراز

شاخه در شاخه زدند سقف، درختان بلند

برگ در برگ  تنید، طره ی گیسوی کمند

موج جنگل دگر از کوهه ی دریا کم نیست

رهروان را به دل از غوطه ی دریا غم نیست

یک بار دیگر از این شهر، کاروان گذشت

آری هزار کوکب از این کهکشان گذشت

صد کاروان فدایی و صد کاروان عشق

بار دگر به وسعت کارون جان گذشت

یک نوجوان گرفته بیرق سبزی به شانه ها

یک پیر قد خمیده چو تیر از کمان گذشت

دستان دختری ، ز لطافت به سان ابر

پیشانی پدر گرفته و از آسمان گذشت

مادر چو ماه ، هر قدمش را به نام عشق

می زد به راه و از این آستان گذشت

یک زائرغریب ، سبکبال و بی رقیب

چون نور ، گرم ولی بی نشان گذشت

ماه وجود پاک مهدی زهراست بی گمان

این گونه بی صدا از وسط عاشقان گذشت

شکر خدا که زندگی ام نذر روضه هاست

شکر خدا که روزی ام از سفره ی شماست

شکر خدا که که پای شما سینه میزنم

شکر خدا که درد مرا نام تان دواست

عمری نفس زده ام به هوای نگاه تان

عمری سرم به سایه ی این بیرق عزاست

قلبم به ناله های عزا خو گرفته است

چشمم به خاک خانه ی تان خوب آشناست

بر روی سنگ قبر من این گونه حک کنید

این خانه زاده روضه و مجنون کربلاست

سَلامٌ عَلى  عشق بی منتها

سَلامٌ عَلى  نور شمس الضحی

سَلامٌ عَلى  بر زمین بهترین

سَلامٌ عَلى  نور عین الیقین

سَلامٌ عَلى  شمس هفت آسمان

سَلامٌ عَلى  رحمت جاودان

سَلامٌ عَلى  سید الاولیاء

سَلامٌ عَلى  اول الاصفیاء

سَلامٌ عَلى  صاحب ذوالفقار

سَلامٌ عَلى  شاه شب زنده دار

دستم به سینه رو به حریم تو میکنم

خود را فدای دست کریم تو می کنم

ای آسمان عشق خدا را تو هشتمین

خورشید وماه روشن افتاده بر زمین

ای نور بی زوال و ای آفتاب شرق

ما جمله در یم ولای تو ایم  غرق

ای موج رحمت بی منتهای  یار

باران التیام به دلهای بی قرار

تو آیه آیه  سوره ی ایمان و بندگی

ای قطره قطره چشمه ی پویای زندگی

ای از علی و از فاطمه مانده یادگار

تو ناخدای عشق به طوفان انتظار

دل را نشان همچو کبوتر به شانه ات

ما را بخر ز بهر غلامی خانه ات

آهو نیم  شها ، که تو باشی ضمانتم

یکدم بود گدایی کویت سعادتم

اینک زمان رفتن فصلی مهاجر است 
فصل امید و نورو کرامت که حاضر است
تا ساعتی دگر که کند ماه نو ظهور
پایان سفره داریه رحمان قادرست
صد شکر که می رسد آوای عید باز
صد حیف از ین قصیده که مصراع آخرست

عید فطر بر عاشقان مبارک
 

سالیان سال خاطرات آن مرحوم ورد زبان ها خواهد بود. روحش شد و یادش همیشه سبز.

شب بودوماه واختر و شمع ومن وخیال                              خواب از سرم به نغمه مرغی پریده بود

در گوشه اتاق فرو رفته در سکوت                               رویای عمر رفته مرا پیش دیده بود

درعالم خیال به چشم آمدم پدر                                   کز رنج چون کمان قد سروش خمیده بود 

موی سیاه او شده بود اندکی سپید                                  گویی سپیده از افق شب دمیده بود

یاد آمدم که در دل شبها هزار بار                                    دست نوازشم به سر و رو کشیده بود

از خود برون شدم به تماشای روی او                                کی لذت وصال بدین حد رسیده بود

چون محو شد خیال پدر از نظر مرا                             اشکی به روی گونه زردم چکیده بود